Omdat jullie tot nu toe allemaal zo meeleefden met Wouter en zijn ziekenhuisverhalen, laten we jullie nu – met goedvinden van Wouter – even weten hoe het met hem gaat. In zijn laatste blog voor de stoma-operatie vertelde Wouter hoe spannend hij het allemaal vond. En die angst voor de operatie was zeker niet ongegrond: het was een hele heftige ingreep.
bron: pixabay
15 Mei. Wouters opnamedag. Eng is het. Spannend. Kort voor de operatie is hij zelfs even bang dat hij misschien wel nooit meer wakker zal worden uit de narcose. De operatie verloopt weliswaar goed, maar zijn buikkatheter loopt niet. Een domper.
Ook komt na de operatie het gevoel maar niet terug in zijn benen. Vooral zijn rechterbeen wil in het begin helemaal niets, maar als de pijnstilling via de ruggenprik uitgezet wordt, komt uiteindelijk het gevoel toch weer terug. Opluchting! Alleen komt daarmee ook meteen de pijn om de hoek kijken 🙁
Vier dagen na de operatie vinden de artsen dat Wouter best al wel naar huis kan. Zelf twijfelen hij en zijn moeder: hij kan nog niet eens op zijn benen staan! En al helemaal niet lopen. Er moet dan in ieder geval een rolstoel komen. En natuurlijk heeft hij ook nog eens ontzettend veel pijn. Is dit niet veel te snel? Kan dit nu echt al wel?
Eenmaal thuis kan Wouter alleen maar in bed liggen, met heel veel pijn. Spierverslappers, antibiotica, oxazepam (dat is een heel zwaar, pijnstillend medicijn), het helpt allemaal niet. Niet echt.
Bijna 10 dagen na de operatie is het nog steeds ellendig. Maar om weer helemaal naar Utrecht – bijna 2 uur rijden – te gaan? Nee, dat ziet Wouter echt niet zitten met al die pijn.
Uiteindelijk komt er toch een oplossing: de kinderarts en de anesthesist in de woonplaats van Wouter onderzoeken hem. De ruggenprik blijkt de schuldige te zijn en de pijn te veroorzaken. Kan nog even duren dus.
Een dag later (inmiddels is het 25 mei) staat de hechting op springen en gaat open. Nóg meer pijn. Maar de hechting mag er nog lang niet uit, dus moet alles nu dichtgeplakt worden met pleisters en moet hij zo min mogelijk bewegen. Arme Wouter.
Wouters raceauto-collectie (eigen foto JM)
Inmiddels heeft Wouter een rollator (die hij zijn ‘raceauto’ noemt) en kan hij nu zelf een beetje rond hobbelen, zonder rolstoel dus. Het gaat echter nog lang niet zoals het moet: hij heeft blaaskrampen en erg veel pijn. En ook is hij toch wel bang dat het toch allemaal alsnog misgaat…
Afwachten dus.
Tot zover de stand in de stoma-zaak ‘Wouter’. Worden we niet blij van. Helemaal niet blij. Maar hopelijk is nu tóch het ergste achter de rug en gaat het vanaf nu wél duidelijk stukken beter: wij duimen ons in ieder geval suf voor Wouter en voor een – vanaf nu meteen – razendsnel herstel. Hopen mag immers altijd. Misschien kunnen we hier dan gauw een vrolijkere update plaatsen. Of is Wouter dan zelfs in staat om zélf alles vertellen, dat zou helemáál geweldig zijn! Hard doorduimen dus.
Lieve Wouter: een mega HKD-HUG voor jou. Hang in there!!
(Beterschapskaart van HKD voor Wouter)
Jee Wouter, da’s niet misselijk… Rottig allemaal. Maar je bent een kanjer, hoor! En blijf op je strepen staan wat je wel en niet kunt en wilt. Jij moet het allemaal maar doorstaan. Heel veel sterkte en beterschap!!
Hé Wouter, volhouden hoor! Je wordt vast gauw weer helemaal okay. Groetjes Johan!