Door: Wouter B. (14) uit A.
[naam en woonplaats bij de redactie bekend]
– niet geredigeerd: Wouters woorden met een beetje hulp van zijn moeder –
Het is mei 2014. Na 7 weken ziekenhuis ga ik weer naar huis. Blij ben ik niet. Ik krijg geen stoma moet weer gewoon plassen wat moeilijk is en pijn doet. Ik ga al een tijd niet naar school. Wel maak ik huiswerk en krijg ik thuis les van school voor zieke kinderen. Ik zit in groep 7 en ik ga na dit schooljaar nog een jaar groep 7 doen. Ik moet op dinsdag en donderdag in dagbehandeling. Na een paar keer heb ik dit wel gehad.
Ik moet de hele dag op de speelkamer zitten. Ik hou niet van knutselen ik wil niet steeds een spelletje doen. Als ik pech heb zijn er geen andere kinderen en zit ik heel veel alleen op de speelkamer. Het enige wat ik er doe is plassen en dan gaat er iemand mee om te kijken of het goed gaat. Ik besluit om niet meer heen te gaan. Wat mijn moeder ook zegt ik ga niet.
Mijn moeder moet dan op gesprek komen in het ziekenhuis. Ze verteld mij dat ik heen moet dat er anders problemen komen. Kwaad ben ik daarom. Ik ga dus weer heen maar niet zomaar. Ik loop weg bij het ziekenhuis. Niet ver weg maar de parkeerplaats op. Als ze bij mij komen ren ik weer weg. Uiteindelijk ga ik dan toch maar naar binnen want de hele dag op een parkeerplaats lopen is ook maar stom. Ik moet dus steeds heen en ze doen niets. Alleen maar mee kijken met plassen en dat heb ik ook wel gehad. Niet iedereen hoeft mij bloot te zien.
bron: pixabay
Dan krijgen we bericht dat we een ander huis hebben. Het is een half uur rijden van ons oude huis. Ze hebben daar een ziekenhuis dus ik hoef niet meer naar het kleine ziekenhuis. Ik ben daar heel erg blij om. We gaan verhuizen als de zomervakantie voorbij is. Ik ga naar een nieuwe school. Nog een keer groep 7.
Het is een kleine school. Ik vind het erg leuk op mijn nieuwe school. Voor het eerst heb ik vrienden en doen kinderen aardig tegen mij. Ik ga hier voor controle naar het nieuwe ziekenhuis. De kinderarts is erg aardig. Mijn moeder zegt dat het plassen heel erg moeilijk gaat. Natuurlijk hebben ze een verslag gekregen van het vorige ziekenhuis. Daarin staat dat ik altijd maar boos ben. Dat is niet waar. Ik ben wel boos geweest maar ben niet alleen maar boos.
bron: pixabay
Ik krijg weer therapie. Vier dagen in de week komt accare bij mij. We gaan een spelletje doen en zij gaan mee met mij plassen. De bedoeling is dat ik weer leer om goed te plassen. Dat lukt niet. Het gaat alleen maar moeilijker. Januari 2015 word ik weer opgenomen in het grote ziekenhuis. Ik blijf daar 2 weken en ze gaan kijken hoe het plassen gaat. Als ik geplast hebben gaan ze met een apparaat over mijn buik om te kijken of ik leeg heb geplast. Maar er zit altijd nog veel in mijn blaas.
Ook ga ik daar elke dag naar de fysiotherapie. Na 2 weken krijgen we een gesprek. Ze blijven erbij dat ik niet ontspannen kan en daardoor niet goed kan plassen. Ik moet door gaan met therapie en ook thuis naar fysiotherapie. Dit doen we een hele tijd. De fysiotherapie probeert van alles. Ik krijg een apparaat die schokjes geeft. Een tens of zoiets. Die moet ik op mijn rug plakken en ze hoopt dat ik zo beter kan plassen. Maar het helpt niet. Dan besluit de dokter in het grote ziekenhuis dat misschien botox prikken gaan helpen. Ik word hier voor een dag opgenomen in het ziekenhuis want het moet onder narcose. Na een paar weken moet het gaan helpen maar het helpt weer niet.
bron: pixabay
Mijn moeder en ik weten het niet meer. Niets lijkt te helpen ik heb altijd maar pijn. Mijn leven is gelukkig wel leuk. Ik zit in groep 8. Het gaat heel erg goed op school. Ik zit op voetbal. Daar heb ik mijn beste vriend leren kennen. Ik zit ook op zwemmen en daar zit hij ook op. Ik had nog geen diploma maar ik leer best snel en haal mijn zwemdiploma’s dan toch nog. Ik blijf op de zwemclub want ik vind zwemmen leuk en helemaal omdat mijn beste vriend er ook op zit. We zijn veel samen en dan gaan we voetballen en spelletjes op de wii doen.
Dan krijg ik in januari 2016 weer last van blaasontsteking. Ik krijg antibiotica maar het gaat weer niet weg. Het ziekenhuis hier besluit dat ik dan maar weer opgenomen moet worden. Ze willen een verblijf katheter erin doen en dan mijn blaas gaan spoelen. Het is het begin van een jaar met heel veel ziekenhuisopnames. Daarover vertel ik de volgende keer weer.
Deze blog is door Wouter zelf geschreven. Zijn moeder helpt hem soms een beetje, vooral met herinneren wanneer wat ook alweer gebeurde. Wouter vertelt hier op HKD het hele verhaal over zijn ziekteverloop en de – vaak heel erg nare – behandelingen. Misschien zijn er andere kinderen die herkenning vinden in zijn verhaal.
Wij willen daarom jou óók de ruimte geven om jouw eigen verhaal te doen.
Heb jij iets te vertellen? Ben jij ook ziek of ziek geweest? En wil je jouw gedachten daarover ook delen? Mail ons! redactie@hoekinderendenken.nl
