Door: Marlies K. (12) uit A.
— naam en woonplaats bij redactie bekend —
(Op wens van ouders niet geredigeerd. Marlies is dyslectisch)
bron: pixabay.com (1816400)
Voor drie weken gelede is mijn oma dood gegaan. Ik kan dat niet begrijpen dat ze er echt niet meer is. Het kan niet het mag niet. Ik moet er nog elk dag om huilen en blijf ik ook nog wel even doen.
Mijn oma was ontzettend lief. Altijd was ze er voor ons voor mij en mijn broertje. We gingen ook vaak bij haar midageten als mama en papa allebei naar het werk waren. Ze haalde ons dan op van school en kookte dan altijd iets lekkers wat wij lekker vonden. Geen spinazie of spriutjes in ieder geval maar wel gehaktballen en frietjes en sla met vanalles erin want oma vond dat je tussen de midag het beste moest eten en geen brood want dat hoorde niet.
En oma vertelde altijd hele mooie en soms ook verdrietige verhalen en dan moest ze soms zelfs zelf huilen ik denk omdat ze somige dingen zelf had meegmaakt. En ook als ze over opa verteld. Opa is al doodgegaan toen ik nog heel klein was en mijn broertje er nog niet eens dus ik weet niet zoveel van hem. Maar oma vertelde veel, over hoe ze samen gingen vissen en zij het vies vond om de worm aan het haakje te doen. En over hun fietsvakanties en over hun hond.
En als wij thuis boos waren mijn broertje en ik liepen we naar oma want dat was dichtbij en oma wist altijd wat ze moest zeggen en wat wij dan moesten doen. En dan kwam het altijd weer goed. Oma was ook best cool want ze zat ook op internet en whatsap en ze reed nog zelf auto en deed online cursusen en vanalles. Soms moestje wel drie keer hetzelfde uitleggen maar als ze het dan wist wist ze het voor altijd.
Mijn oma is maar 75 geworden em mijn oma was de liefste van allemaal. Marian heette ze en ze had nog lang niet dood mogen gaan maar toch is ze het dus ik hoop maar dat ze nu ergens rond ons heen zweeft. Ik mis haar zo. Waarom is ze nou toch doodgegaan?
