Door: Wouter B. (14) uit A.
[naam en woonplaats bij de redactie bekend]
– niet geredigeerd: Wouters woorden met een wat hulp van zijn moeder –
bron: pixabay
Begin vorig jaar krijg ik weer een blaasontsteking. Ik krijg antibiotica maar mijn urine word niet schoon. Ik krijg nog een andere kuur nog niet schoon en ik krijg kuur nummer 3. Dan besluit de kinderarts dat ik maar opgenomen moet worden. Ze willen een verblijf katheter in doen. Ik ben de pijn nog niet vergeten en ik wil niet. Uiteindelijk laat ik het dan maar toe het doet nog steeds ontzettend veel pijn. Ze gaan 3 keer per dag mijn blaas spoelen via de katheter. Na een paar dagen is mijn urine schoon en mag ik weer naar huis.
Na een paar weken is het weer niet goed. Weer antibiotica helpt niet weer naar het ziekenhuis. Ik ben kwaad. Ik wil niet weer een katheter in. Het duurt een paar uur en dan laat ik het maar weer toe. Als jij ontspant doet het geen pijn, zeggen ze. Maar dat doet het wel ze liegen gewoon. Na een paar dagen spoelen mag ik weer naar huis. Ik had nu 3 bacteriesoorten erin.
Na 2 weken krijg ik alweer een blaasontsteking. Eerst weer thuis antibiotica maar natuurlijk moet ik naar het ziekenhuis. Ik wil dit echt niet meer. Ik laat het niet toe om weer een katheter te krijgen. Theo van accare komt en ik moet alleen maar huilen. Ik wil niet weer een katheter. Dan mogen we weer naar huis als ik dan echt ziek er van word moet ik weer naar het ziekenhuis. Meteen die nacht word ik erg ziek. Ook dat wil ik niet dus toch maar naar het ziekenhuis. Zelfde verhaal na een paar dagen spoelen weer naar huis.
De dokter zegt nu dat ik elke keer meteen opgenomen word en niet meer thuis antibiotica krijg. Ik ben 2 dagen thuis als mijn urine alweer vies word. Weer opname weer een katheter nog steeds doet het heel veel pijn. Ze gaan overleggen met het grote ziekenhuis. Als mijn urine schoon is moet ik nog 4 dagen door spoelen. Ik baal daar van dat betekent iedere keer weer langer in het ziekenhuis. Dit keer lig ik een week in het ziekenhuis. Als we naar huis gaan is mijn urine schoon.
Een dag later is het alweer vies. Het is bijna weekend en ik moet voetballen daar wil ik graag aan mee doen. We mogen thuis blijven gelukkig. Ik ga zaterdag eindelijk weer een keer mee doen met voetbal. De wedstrijd is net begonnen als ik een bal op mijn duim krijg. Ik ga naar het ziekenhuis en mijn duim is gebroken. Ik krijg gips tot aan mijn elleboog. Mijn urine blijft gelukkig redelijk.
Ik zit 3 weken in het gips. Als het eraf mag begint mijn blaas weer. Ik zeg dat ik dan maar wil katheteriseren. Elke dag dus zelf weer een paar keer doen. We gaan voor een gesprek naar het ziekenhuis. Als ik daar ben wil ik het toch niet. Ik wil niet elke dag die pijn hebben! Na een paar dagen word ik weer opgenomen. Het is begin juni en ik ga deze maand op schoolkamp. Dan word mijn urine ook niet met spoelen meer schoon. Ik lig 2 weken in het ziekenhuis. Dan mag ik naar huis met katheter thuiszorg komt om de blaas te spoelen.
Op zaterdag gaan we naar de barbecue van voetbal. Als we thuis komen zit mijn katheter vol bloed. Ik ga weer naar het ziekenhuis en moet weer blijven. Op maandag gaan ze kijken hoe mijn urine is. Ik ga de volgende dag op schoolkamp en ik wil mee!!! Het is nog niet goed maar mijn katheter mag uit ik mag op kamp. Als ik donderdag terug ben van kamp gaat het weer heel slecht. Ik moet de volgende dag weer naar het ziekenhuis en katheter in. Na een dag word ik erg ziek ik heb 40 graden koorts. Ik krijg een infuus in met de zwaarste antibiotica die er is. Ik lig bijna 3 weken in het ziekenhuis.
bron: pixabay
Iedereen praat met mij. De dokters de zusters en accare. Ik moet katheteriseren en zo snel mogelijk. Ik ga het toch maar doen iedere keer ziekenhuis is ook niet fijn. Thuiszorg komt thuis om mij te helpen. Het gaat weer moeilijk. Ook thuiszorg stoot ergens tegen aan. Als ze het ziekenhuis bellen zegt het ziekenhuis dat het aan mij ligt. Ze willen niet onderzoeken en thuiszorg wil dat wel.
Het is zomervakantie. Wat een rot vakantie is het. Aan het eind van de vakantie word ik weer ziek weer opname in het ziekenhuis. Ik wil niet meer katheteriseren. Ik heb vreselijk veel pijn. De dokters geloven mij niet. Mijn moeder moet weer praten en ik moet weer naar een andere therapie. Mijn moeder wil dat ik naar een ander ziekenhuis ga en dat gaat ze regelen dat ik naar Utrecht ga.
Na de vakantie ga ik naar een nieuwe school. Naar het vmbo kader. Na 2 weken word ik weer ziek en lig ik weer in het ziekenhuis. Mijn moeder belt met Utrecht wanneer ik aan de beurt ben. Ze hebben niets gekregen. Mijn moeder belt met het grote ziekenhuis. De uroloog was het vergeten ze gaat het meteen doen. Na een paar weken belt mijn moeder weer met Utrecht. Nog niets binnen. Dan hebben ze het naar een verkeerd ziekenhuis gestuurd. Duurt het allemaal nog weer langer.
Ik hoef nu alleen nog naar het ziekenhuis als ik ziek word. Dat gebeurt nog een paar keer en dan krijg ik weer een katheter en soms een infuus. Op 14 december mogen we dan eindelijk naar Utrecht. De dokter is erg aardig en zegt dat hij mij gaat helpen. Ik krijg een echo en dan ziet hij al dingen. Hij vraagt of hij mij mag katheteriseren. Ook de dokter zegt dat het zeer moeizaam gaat. Hij wil weten waarom en ik krijg een kijkoperatie.
bron: pixabay
Dat gebeurt in januari. Als ik wakker word uit de narcose zeggen ze dat ik er niets aan kan doen. Ik ben zo vreselijk blij! Mijn blaas trekt niet samen ik heb een grote blaas en een lage blaashals. Ik heb allemaal cystes in mijn blaas. Het katheteriseren lukt niet omdat er een knik in mijn plasbuis zit. Daar stoot de katheter in de hoek steeds tegen aan. Er zitten allemaal littekens. Ik ben niet gek. Ik ben niet alleen maar boos. Ik had pijn en die pijn was echt.
Ik ben nu blij en boos tegelijk. Waarom heeft er nooit iemand goed naar mij geluisterd. Ik ga nu een stoma krijgen. Ook dat is niet leuk. Ik zie erg tegen de operatie aan. Op 5 april gaan we naar het ziekenhuis. Dan krijg ik uitleg over de operatie en ik ga naar de stoma zuster. Dan word ik een maand daarna geopereerd. Nog 2 maand wachten dus. Ik heb nu weer een blaasontsteking en heb weer antibiotica. Als ik koorts krijg zal ik weer naar het ziekenhuis moeten. Maar geen verblijf katheter meer in. Alleen een infuus en dat is niet erg. Maar ik hoop het natuurlijk niet.
Deze blog is door Wouter zelf geschreven. Zijn moeder helpt hem soms een beetje, vooral met herinneren wanneer wat ook alweer gebeurde. Wouter vertelt hier op HKD het hele verhaal over zijn ziekteverloop en de – vaak heel erg nare – behandelingen. Misschien zijn er andere kinderen die herkenning vinden in zijn verhaal.
Wij willen daarom jou óók de ruimte geven om jouw eigen verhaal te doen.
Heb jij iets te vertellen? Ben jij ook ziek of ziek geweest? En wil je jouw gedachten daarover ook delen? Mail ons! redactie@hoekinderendenken.nl
