Door: Lou Bartels (toen 9, nu uitgegroeid)
Het was nog vroeg. Het begon net licht te worden. Je kon de eerste vogels al horen fluiten. Ik lag een poosje te luisteren en stond op. Ik deed het raam open en snoof de heerlijke buitenlucht op. De lucht begon al rose te kleuren en ik vond het prachtig, net een sprookje.
Ik kleedde me aan en ging de trap af. Ik ging naar buiten. M’n konijn stond al op me te wachten. Ik keek heel lang naar dat hok. O, dat nare hok, waarom moest je daar nou in zitten.
Ik haalde hem eruit en zette hem op de grond. Ik had verwacht dat hij meteen wegliep, maar toen ik een stukje van hém wegliep tippelde hij meteen achter me aan. Wat een trouw konijn dacht ik.
We gingen een eindje wandelen. We gingen beukenootjes zoeken. Ineens was m’n konijn weg, ik raakte in paniek en ging overal zoeken, maar vond hem niet. Ik was bang dat hij opgegeten was. Ik ging naar de put om water te drinken voor de schrik. Opeens, daar was m’n tweede schrik van mijn leven. Daar zat ie!!
Daar zat ie onder in de put te spartelen. Zonder dat ik het wist sprong ik in de put. Ik had mijn konijn gered maar nou zat ik zelf in de put!! Eindelijks, tegen een uur of zeven kwam mama eraan en riep: “Waar zit je toch?”
“Ik zit in de put!” ze mijn schorre stem.
We kregen een warme kruik en werden snel weer beter. Dit was het verhaal van mijn konijn en ik.
Heb jij ook een leuk fantasieverhaal of opstel geschreven? Stuur het naar ons op! Wie weet publiceren we het binnenkort!
Mail naar: redactie@hoekinderendenken.nl