Door: Wouter B. (14) uit A.
[naam en woonplaats bij de redactie bekend]
– licht geredigeerd –
Na mijn laatste verhaal hier op HoeKinderenDenken (dat was in december, over hoe het begon) is er heel veel gebeurd. Ik ben naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis geweest. Omdat mijn eigen dokters het niet weten. Ze zeggen dat het tussen mijn oren zit. Na onderzoeken en een kijkoperatie zeggen ze dat het niet tussen mijn oren zit. Over 3 maand krijg ik een stoma. [NB: in deze link wordt duidelijk uitgelegd wat een stoma precies is, maar er zitten wel wat minder fijne plaatjes bij – red.]
Ik ga nu verder met wat er tot nu toe allemaal gebeurd is. Dan kan ik over 3 maand vertellen hoe de operatie van mijn stoma is gegaan. Ik hoop ooit een boek te schrijven over alles wat fout ging.
Mijn opname in 2013
Ik zou nog vertellen over de 6 weken opname in 2013 (toen was ik 10) dus dat doe ik dan maar.
bron: pixabay
Ik word opgenomen omdat ik bloedarmoede heb en vitamine D heb ik ook tekort. Omdat je van ijzerpillen slecht gaat poepen vindt de kinderarts dat ik opgenomen moet worden. Dan kunnen ze mij medicijnen geven als het poepen slecht gaat. Ook krijg ik plas training. Ik moet dan goed zitten op de wc. Eerst goed ademhalen door mijn buik. Daarna rustig plassen.
Moeilijk plassen
Maar dat plassen gaat dus moeilijk. Ik heb pijn moet persen en het komt met druppels naar buiten. Ik moet om de 3 uur plassen. Ik krijg een dag programma. Vreselijk vind ik dat. Met mijn moeder heb ik er ook lol om. Er staan dingen in die dom zijn. Om half 7 tanden poetsen. Daarna nog spelletje doen en drinken en dan slapen. Ik ga gewoon alleen tanden poetsen voor ik ga slapen.
Boos
Ik word wel eens boos in het ziekenhuis. Ik word dan maar boos op mijn moeder. Ik ben niet boos op haar maar tegen haar durf ik boos te doen. In het ziekenhuis vinden ze dat ik niet naar huis kan. Ik moet ergens anders wonen vinden ze. Mijn moeder is moe en ze doet wat het ziekenhuis wil.
Logeeropvang
Ik ga na 6 weken ziekenhuis naar de logeeropvang. Daar logeer ik elke 3 weken een weekend. Nu ga ik daar helemaal heen. Vind het niet leuk maar ook niet heel erg. Ook ga ik voor de eerste keer naar de kinderuroloog in een groot ziekenhuis. Ik krijg een kijkoperatie en onderzoeken. Alleen gaat dat wel 4 maand duren voor ik aan de beurt ben.
Op de logeeropvang komt mijn moeder op bezoek. Na 2 weken begint de zomervakantie. Voor mij fijn nu zijn er elke dag kinderen. Mijn moeder vind het niet leuk dat ik daar ben. Ze bedenkt een plan dat ik naar huis ga. Elke week een nacht en elke week een nacht erbij. Als de school weer begint ben ik weer thuis.
Rottige katheter
In september ga ik dan naar het grote ziekenhuis. De eerste dag word ik geopereerd. Ik krijg een buikkatheter in. [Dat is een slangetje dat door de buik heen in de blaas geleid wordt om zo de urine naar buiten te laten lopen – red.]. De tweede dag krijg ik een onderzoek. Ze gaan de blaas vol laten lopen en als die vol is moet ik plassen. Dan maken ze daar foto’s van. De uroloog is zelf bij het onderzoek. Na het onderzoek gaat de buikkatheter weer uit.
bron: pixabay
Nog steeds is dat 1 van de dingen die mij het meeste pijn hebben gedaan. Na het onderzoek komt de uroloog bij ons. Zij zegt dat mijn blaas niet goed werkt. Hij trekt niet samen en daarom moet ik steeds persen om te plassen. Ik mag vanaf nu niet meer gewoon plassen. Ik moet katheteriseren. Elke keer een katheter [deze katheter gaat niet door de buik maar door de plasbuis – red.] erin doen en dan de blaas leeg laten lopen. Zij vindt dat ik dat moet leren in het kleine ziekenhuis. Ze gaat daar de dokter bellen. We gaan naar huis.
Zelf doen
Na 2 weken word ik opgenomen in het kleine ziekenhuis. Ik ga katheteriseren leren. In het begin is het spannend. Maar ik leer het wel. Soms gaat het makkelijk vaak gaat het moeilijk. Na een week ga ik naar huis. Ik moet dan om de 3 uur katheteriseren. Het blijft moeilijk gaan. Net of ik steeds tegen iets aan stoot. Ze noemen het de sluitspier. Een deurtje dat open moet gaan.
Op school ga ik stiekem overslaan. In november lukt het mij helemaal niet meer om een katheter in te brengen. Ik ga naar het ziekenhuis. Ook daar lukt het de kinderarts niet. Ik ben best boos dat hij het blijft proberen. Ze houden mij vast en dan ben ik nog veel kwader.
Drankje werkt niet
Als het sinterklaas is ben ik weer in het ziekenhuis. De kinderarts beslist dat ik een verblijf katheter krijg. Dan moet ik dus blijven. We gaan eerst nog naar huis om sinterklaas te vieren. Als we terug zijn krijg ik een middel waar je slaperig van word. Alleen word ik dat niet. Ik krijg nog weer een drankje maar blijf wakker. Dan gaan ze toch maar de katheter erin doen. Ik ben erg kwaad en heb pijn. Als hij erin zit val ik in slaap.
De ergste pijn ooit
De volgende dag moet ik lopen met een zak in mijn hand. De katheter doet zeer. De kinderarts belt met het grote ziekenhuis. Ik ga daar heen. Maar er is geen plek dus ik moet wachten. Dan krijg ik op een avond heel veel pijn. Mijn katheter zit niet goed. Ik gil het echt uit van de pijn. De zuster zegt dat ik stil moet zijn want er slapen kinderen. Ik kan niet stil zijn. De ergste pijn die ik ooit heb gehad in mijn leven. Ze gaan de dokter bellen maar het duurt lang voor die komt. Als die er is zegt die dat het ballonnetje van de katheter in mijn plasbuis is gezakt. Als die weer goed zit is de pijn weg.
Tot op de dag van vandaag was dit de ergste pijn in mijn leven. Na een week met de katheter ga ik eindelijk naar het grote ziekenhuis. Dat vertel ik de volgende keer.
Deze blog is helemaal zelf door Wouter geschreven. Wouter vertelt hier op HKD het hele verhaal over zijn ziekteverloop en de – vaak heel erg nare – behandelingen. Misschien zijn er andere kinderen die herkenning vinden in zijn verhaal.
Wij willen daarom jou óók de ruimte geven om jouw eigen verhaal te doen.
Heb jij iets te vertellen? Ben jij ook ziek of ziek geweest? En wil je jouw gedachten daarover ook delen? Mail ons! redactie@hoekinderendenken.nl
Hey Wouter, wat heb je dat weer uitvoerig, goed en vooral duidelijk beschreven. Wij zijn heel erg blij dat je je verhaal hier op HKD wilt én kunt doen. Maar nog harder hopen we dat alles uiteindelijk helemaal goed gaat komen en jij eindelijk pijnvrij kunt leven. Hou vol! Heel veel sterkte.