Door: Naïma K. (15) uit A.
[volledige naam en woonplaats bij de redactie bekend]
bron: pixabay.com
Ik ben Naïma en ik woon met mijn moeder en broer in A. Mijn vader is een paar jaar geleden teruggegaan naar Kenia omdat hij hier geen werk kon krijgen. Nu stuurt hij af en toe geld maar dat is maar heel erg weinig. Mijn moeder werkte als schoonmaakster in een restaurant maar dat kan ze nu niet meer omdat ze gewoon niks meer kan. Daarom werkt mijn broer, die is net 17, nu in dat restaurant. Hij gaat daarom ook bijna niet meer naar school maar hij zou juist wel naar school moeten.
Mijn moeder kan dus niks meer. Niet omdat ze ziek is of zo nee omdat ze depressief is zegt ze. En dat is ook een ziekte zegt ze dan ook meteen. Ik moet heel erg mijn best doen om dat ook zo te zien want ze kan best alles maar ze doet het gewoon niet of ze wil het gewoon niet? Ik snap het niet. En zij snapt niet dat ik het niet snap want ik kan toch ook zien dat het niet goed met haar gaat? Ja dat zie ik ja maar een moeder die de hele dag op de bank zit en sjekkies draait is niet fijn. Ze huilt de helft van de dag en de andere helft slaapt ze. Soms moet ik dan de sigaret die nog brandt uit haar vingers halen.
En dan moet ik dus boodschappen doen en opruimen en schoonmaken thuis en zo maar ik moet ook nog leren voor school. Mijn moeder krijgt wel medicijnen maar ze zegt dat die geen ruk helpen. Een keer per week komt er een mevrouw van de dienst (ik weet niet meer hoe die heet) en die probeert mijn moeder dan van de bank te krijgen en helpt mij een beetje met alles. Maar verder kan die dus ook niks doen.
Ik vind het niet eerlijk. Vind het gewoon kut. Mijn moeder is geen moeder en mijn vader is weg. En ik moet dan de moeder spelen en mijn broer de vader. Voor onszelf want mijn moeder merkt het toch niet. Volgende week heeft mijn broer vrijgekregen en gaan mijn broer en ik een week naar mijn tante voor vakantie maar ik weet niet of ik dat wel wil want dan ben ik de hele week alleen maar aan het denken of ik mijn moeder daarna nog wel weer zie of dat ze misschien wel dood op de bank ligt als we terugkomen. Ik vind het maar moeilijk allemaal en heel erg niet eerlijk.
Lieve Naïma. Wat vervelend voor je allemaal. Depressie is inderdaad wel een echte ziekte en een hele lastige, omdat we niet zo goed weten hoe ’t komt. In je lijf en in je hersenen zitten heel veel stofjes die met je gevoel te maken hebben, als dat uit balans raakt dan kun je daar erg veel last van krijgen, bijvoorbeeld in de vorm van een depressie. Maar welk stofje precies teveel of te weinig je hebt, dat kun je niet goed meten (soms wel, zoals vitamine tekort, maar dat kun je dan ook snel oplossen).
Ik weet niet hoe lang je moeder al medicijnen krijgt, maar het duurt 2 tot 3 maanden voor dat je weet of die helpen. Dus misschien wordt het nog beter. En anders moet ze andere medicijnen krijgen, het is soms een hele zoektocht voor de juiste gevonden zijn.
Goed dat ze een keer in de week bezoek krijgt van iemand die met haar praat. Voor jou ook fijn dat je een beetje hulp krijgt. Maar ik vraag me af of het wel voldoende is. Is die mevrouw een psycholoog? Want daar zou ze wel therapie van moeten krijgen.
Al met al een rotsituatie voor jou en je broer, en ook voor je moeder natuurlijk. Weet dat ze het echt niet expres doet. Heb je deze week nog de kans om met die mevrouw te praten? Dan zou ik je zorgen over jullie vakantieweekje met haar delen, en vragen of er een extra oogje op je moeder gehouden kan worden. Want jij hebt ook het recht om even tot rust te komen. Ik vind het maar een zware belasting voor zo’n jonge meid. En ik zou het er zeker ook met je tante over hebben, misschien dat die kan zorgen dat jullie nog wat meer hulp krijgen.
Heel veel sterkte, ik hoop dat het snel beter wordt. En probeer toch een beetje te genieten van je vakantie volgende week!
Groetjes!
Wat een ontzettend lieve, fijne reactie, Karin! We zullen Naima informeren dat je gereageerd hebt. Namens HKD dankjewel!