Hoe vertel ik dat ik lesbisch ben? [Vraag het Dokter Liselotte!]

Wij kregen onlangs een eerste mail met daarin een serieuze vraag. Een vraag waar onze Dokter Liselotte antwoord op kan geven. Heb jij ook een vraag? Heb je zorgen over iets en wil je raad van iemand die helemaal onafhankelijk, objectief en open is? Iemand die niet gelijk oordeelt, maar probeert met je mee te denken? Vraag het onze HKD-dokter Liselotte. Ze belooft je altijd serieus te antwoorden, hier op HKD. En je mag natuurlijk anoniem blijven!
Mail ons: redactie@hoekinderendenken.nl.

Bron: pixabay

Hoi mensen van HKD,

Ik las dat ik bij jullie ook vragen mocht stellen. Ik heb een vraag. Ik ben 15 jaar en ik heb geen broertjes of zusjes. Mijn naam doet er niet zo toe. Noem me maar Astrid, dat is een lekker gewone naam. Sinds ongeveer een jaar weet ik dat ik op meisjes val. Ik ben lesbisch dus. Ik heb nog nooit een meisje als vriendin gehad, maar ik ben ook nog nooit verliefd geweest op een jongen, en wel op een meisje dat bij mij op hockey zit. We spelen in hetzelfde team en zij heeft een vriendje (ze gaat al twee jaar met hem) dus ik heb het haar nooit verteld. Ik wil ook niet dat de rest van ons team het weet.

Dus helemaal niemand weet het en dat vind ik de laatste tijd erg moeilijk. Het is alsof ik met een vreselijk giga geheim rondloop. Vooral ook omdat ik op tv vaak jongeren zie die uit de kast komen, zoals dat dan heet. Ik zit daar erg mee en ik zou het heel graag aan mijn ouders willen vertellen, ook wel denk ik omdat het zo hoort, maar ik weet dus niet goed hoe. Het klinkt vast raar, maar ik weet echt niet hoe ze daarop zouden reageren. Misschien worden ze wel boos of zo. Wat moet ik nu doen? In mijn eentje kom ik er niet uit, geloof ik. Ik blijf steeds in rondjes denken. Ik hoop heel erg op een antwoord van jullie!

Groetjes,

Astrid

Hoi Astrid,

Allereerst: voel je niet verplicht het aan iemand te vertellen, enkel en alleen omdat je dat op tv ziet. Tv is maar tv. Hier gaat het om jou. Om jouw leven en jouw gevoelens, dus daarover mag je zélf beslissen, in alle vrijheid, of je wel of niet uit de kast wilt komen.

Wat je ook beslist: het is allebei even goed. En mocht je nu niet uit de kast willen komen, dan betekent dat nog niet dat je het op een later moment in je leven ook niet meer kunt of zult doen. Misschien dan juist wel. Ieder mens is anders en ieder mens is op een ander moment in zijn leven daaraan toe. Naarmate je ouder wordt, kan je mening veranderen, of wordt je angst voor een afwijzende reactie, wanneer je vertelt dat je op meisjes valt, misschien wel minder sterk. Of krijg je een vriendin die jou helpt bij het uit de kast komen, mocht je dat willen. Het allerbelangrijkste is daarom: voel je nergens toe gedwongen. Vertel het op het moment dat jíj dat wilt en wanneer jíj daarvoor ook sterk genoeg voelt. Laat je niet gek maken. Niks moet.

Zoiets direct aan je beide ouders tegelijk vertellen, kan heel eng en beangstigend zijn. Vaak helpt het om het eerst te vertellen aan iemand die jij goed kent en waarvan je weet dat die persoon begripvol op je reageert. Dat kan bijvoorbeeld een oom of tante waarmee je een goede band hebt, of een leraar of lerares op school. Wanneer je het al aan één persoon hebt verteld, kan dat enorm schelen. Gewoon omdat je je verhaal dan eindelijk kwijt kunt. Dat alleen al kan een enorme opluchting zijn. Die opluchting kan er dan voor zorgen dat je het ook aan je ouders wilt vertellen. Of juist dat je besluit dat nog even uit te stellen, júíst omdat je stoom hebt kunnen afblazen, zogezegd. Hoe dan ook, alles wat je beslist, is goed. Als je dát goed voor ogen houdt, komt het vanzelf goed, echt!

bron: pixabay