Door: Wouter B. (14) uit A.
[naam en woonplaats bij de redactie bekend]
– niet geredigeerd: Wouters woorden met een beetje hulp van zijn moeder –
Ik lag dus in het kleine ziekenhuis en had een verblijf katheter gekregen omdat gewoon katheteriseren niet meer ging. Ik ging na een week naar het grote ziekenhuis. Ook daar wilde de dokter mij weer katheteriseren. Ik was bang geworden en werd erg boos. Toen zeiden ze dat ik de volgende dag een buik katheter ging krijgen. Dat gebeurde de volgende dag ik moest onder narcose.
Na een dag mocht ik weer terug naar het kleine ziekenhuis. Daar leer ik hoe ik de katheter moet verzorgen. Ik heb veel buikpijn blaaskrampen noemen ze dat. Na nog een week ziekenhuis ga ik eindelijk weer naar huis. Net voor de kerstdagen. Al snel is de opening waar de katheter in zit niet zo goed meer. Dat noemen ze wild vlees groei. Op een dag is het zo dik dat we weer naar het ziekenhuis gaan. De dokter pakt een grote spuit en zet er zo een prik in. Dat deed hij om te kijken of er vocht in zit. Weer heb ik heel veel pijn. Ik ben niet boos maar ik moet wel huilen.
bron: pixabay
Nu ben ik 14 toen was ik 11 jaar. De buik katheter is niet makkelijk. Ik heb veel pijn. Ik kan niet alleen onder de douche heb hulp nodig met aankleden. Na een maand ga ik weer naar het grote ziekenhuis. Weer gaan ze proberen om te katheteriseren en weer mislukt het. Ik moet maar hulp hebben zeggen. De buik katheter blijft in. Ik krijg snel hulp. Bij een aardige mevrouw. Ik krijg therapie voor vervelende dingen die ik eerder mee heb gemaakt.
In februari krijg ik onder narcose een nieuwe katheter in. In maart heeft mijn moeder een gesprek met de uroloog van het grote ziekenhuis. Ze praten dat ik op de wachtlijst voor een stoma kom. De uroloog wil dan wel dat ik weer opgenomen word in het kleine ziekenhuis. Ik moet dan weer leren om mijn blaas vol te hebben. Dan gaan ze een dopje op de katheter zetten zodat het in de blaas blijft. Ik ga al snel naar het ziekenhuis. Al snel gaan ze de blaas vullen met een soort water en dan een dopje erop. Meteen krijg ik heel erge blaaskrampen. Ik ga stiekem naar de wc en laat het er uit lopen.
Het ziekenhuis heeft een nieuwe psycholoog. Die komt mij helpen. In het begin vind ik haar aardig. We spreken af dat ik het een half uur vol moet houden om de blaas vol te hebben. Maar het blijft vreselijk zeer doen. Na een paar dagen word ik boos. Ik weet niet alles meer precies. Mijn moeder helpt mij nu om het te vertellen. Ik werd dus boos en sloot mij op in de wc en daar ging ik schreeuwen en tegen de deur aan trappen. Ze hebben toen de deur open gemaakt en ik rende eruit. Ging met van alles gooien. Ze hebben mij beet gepakt en op de grond gelegd. Ik bleef boos en ze hielden me met een paar tegelijk vast. De dokter kwam en die probeerde mij een neusspray te geven waar ik rustig van zou worden. Maar ik ging gewoon het uit snuiven net als je je neus gaat snuiten. Toen heeft hij een spuit in mijn been gezet. Ik ben in slaap gevallen en ik werd op een kamer apart gelegd.
bron: pixabay
Ik lag aan de monitor omdat ik medicijnen had gehad. Toen ik wakker werd was ik nog boos. Ik probeerde alle draden die boven mij hingen kapot te trekken. Toen hebben ze mij weer een spuit gegeven. Er werd een andere dokter gebeld een psychiater. Die wilde niet komen maar ik kreeg wel medicijnen om rustig te blijven. Toen ik weer wakker werd was ik wel rustig. Alleen erg moe van alle medicijnen. Ik bleef op de kamer alleen.
De volgende dag kwam de psycholoog weer. Ik werd weer boos. Maar niet meer zo erg. Daarna ging het wel beter. Ik kreeg nu steeds medicijnen. Daar werd ik erg moe van ik leek wel dronken. Ze gingen eerst niet meer afdoppen maar er zou een groot overleg komen tussen het grote en kleine ziekenhuis. Dat duurde nog even en zolang bleef ik in het ziekenhuis. Op een avond werd ik weer boos. Ik heb toen alles gesloopt in mijn kamer. Glazen kapot gegooid. Gordijnen eraf getrokken. Toen kwam er wel een psychiater. Ik had verkeerde medicijnen en ik kreeg andere.
Daarna ging het inderdaad beter. Het overleg was geweest en ze vertelden dat de katheter uit ging en ik weer gewoon moest gaan plassen. Maar dat mocht ik toch niet meer? Ook kreeg ik geen stoma meer. De psycholoog dacht dat het haar wel zou lukken dat ik weer goed ging plassen. Toen de katheter uit ging was het plassen niet goed. Nog steeds heel veel pijn. Ik kon niet goed leeg plassen. Ik bleef nog een tijd in het ziekenhuis om het plassen weer te oefenen maar het bleef slecht gaan.
Na 7 lange weken mocht ik weer naar huis. Ik was boos omdat ik geen stoma kreeg. Omdat ze mij zoveel pijn hebben gedaan en het plassen nog altijd veel pijn deed. Ik moest wel in dagbehandeling. Ik ging 2 dagen per week heen om het plassen te blijven oefenen. Daarover de volgende keer meer.
Ik wil iedereen bedanken die geld hebben gegeven voor mijn wens om een weekend te zwemmen.
Deze blog is helemaal zelf door Wouter geschreven. Wouter vertelt hier op HKD het hele verhaal over zijn ziekteverloop en de – vaak heel erg nare – behandelingen. Misschien zijn er andere kinderen die herkenning vinden in zijn verhaal.
Wij willen daarom jou óók de ruimte geven om jouw eigen verhaal te doen.
Heb jij iets te vertellen? Ben jij ook ziek of ziek geweest? En wil je jouw gedachten daarover ook delen? Mail ons! redactie@hoekinderendenken.nl
